Уладзімір Сцяпан. Падушачка

Старая жанчына з пафарбаванымі хной рэдкімі валасамі узялася шыць. Яе муж з непрыхаванай цікаўнасцю глядзеў на няспешны рух іголкі, сачыў за чырвонай ніткай. “Гэта я табе, дарагі, падушачку шыю” – патлумачыла жонка. Іголка працягвала сноўдаць над барвовым аксамітам. “А нашто ж такая маленькая, куды я яе класці буду?” – стары зыркнуў на жонку, адчуў, што яна не дагаворвае. Жанчына патлумачыла, што на барвовую падушачку пакладзе мужаў ордэн, а побач прышпіліць медаль. Яна была ўпэўненая, што хворы муж доўга не пражыве. “А, вось яно што…” – на чыста паголеным твары мільганула крывая ўсмешка… Жонка памерла раптоўна ў сне, праз пяць месяцаў, перад Новым годам. Вясной стары падабраў у пад’ездзе кацяня і тая аксамітная падушачка прыдалася.