Уладзімер Арлоў. 1864

Вользе Някляевай

я паміраў
а ты
сьпявала песьні
трымаючы нямоглую руку

канала наша воля
напрадвесьні
у мураўёўскім тым сакавіку

міне стагодзьдзе
рэінкарнаваны
прачнуся зноўку

сьвечка у райку
тваім успыхне

прыкладзеш да раны
мне вусны
на гаючым скразьняку

о déjà vu
у сьвеце гэтым цесным!
о тайніцы
ў фіранках ветрам гнаных!

мой інсургент пяшчотны –
увасрэсьні!

я паміраў
а ты
сьпявала песьні