Чэслаў Мілаш. Песенька пра канец свету

У дзень канца свету
Над кветкай настурцыі лётаюць пчолы,
Рыбак ладзіць свой нераток,
У моры вясёлыя скачуць дэльфіны,
А скура вужа ззяе золатам, як і павінна,
Малы верабейка чапляецца за вадасцёк.

У дзень канца свету
Жанчына па полі ідзе з парасонам,
Спіць п’яны ў абдымку з газонам,
На вуліцы крык гандляроў садавінай,
Пад ветразем лодка ідзе, як павінна,
Лунаюць скрыпічныя гукі ў паветры,
Ўначы адмыкаючы зорныя нетры.

А ўсе, хто чакаў перуноў і маланак,
У расчараванні.
А ўсе, што чакалі трубы Арханёла і знакаў,
Не ў стане даць веры, што ён надыходзіць.
Пакуль над зямлёй сонца з месяцам кружаць,
І чмель прылятае да ружы,
І дзеткі ружовыя родзяцца ў жонкі і мужа,
Ніхто не дасць веры, што ён надыходзіць.

І толькі сівенькі стары, які мог быць прарокам,
Але ж не прарок, бо на гэта ёсць іншыя людзі,
Падвязвае памідоры і кажа сабе:
Іншага канца свету не будзе,
Іншага канца свету не будзе.