Андрэй Хадановіч. Цягнік Чыкага-Токіо

Сёньня я дабіраўся
з Чыкага ў Токіё на цягніку,
бо калі самалёт ляціць 13 гадзінаў,
гэта ўжо цягнік.

Гэта як стартаваць у Берасьці
і цэлую ноч ехаць у Гомель,
адсочваючы па маніторы
рух свайго цягніка,
што мусіць абагнуць Ціхі Акіян
праз Канаду, Аляску,
Камчатку й Сахалін.

У агульным вагоне
гучыць класічная музыка.
Па калідоры праходзяць
бездакорна ветлівыя правадніцы,
разносячы рысавыя крэкеры.

Бліжэй да адзінаццатай,
ужо за канадскай мяжой,
пасажырам прапаноўваюць найлепшае ў Фаніпалі
сьлівовае віно зь лёдам –
і я адчуваю, як у цемры, за ілюмінатарамі вагона,
расьцьвітаюць сьлівы, вішні й сакуры.

Апоўначы
у Петрапаўлаўску-Камчацкім
у цягнік заходзяць цёртыя жыцьцём мужчыны,
прапануючы памяняць украінскія грыўны
на японскіе ены.

А пад раніцу ў Сапара
вагон запаўняюць мясцовыя бабулькі,
з гучным крыкам просячы купіць
яшчэ цёплае сакэ,
сьвежазгатаваныя хатнія сушы
і самаробныя нэцкэ
у выглядзе плюшавых мядзьведзікаў,
якімі ім тут выдаюць зарплату.

Цягнік набліжаецца да станцыі прызначэньня.
Машыніст зь японскім прозьвішчам,
што адзін у адзін супадае з тваім, любая,
у апошні раз зьвяртаецца да пасажыраў
на прыўкраснай беларускай мове
зь ледзь прыкметным паўночна-карэйскім акцэнтам.

А я ў чарговы раз думаю, як гэта сумна –
большую частку дарогі
зноў ехаць безь цябе,
бо ты сышла яшчэ ў Аранчыцах,
а я паехаў далей.